İbn Bacce (veya İbn Bajja), 11. yüzyılda İspanya’da yaşamış İslam filozofu, bilim insanı ve hekimdir. Tam adı Ebu Bekir Muhammed bin Yahya el-Ameli’dir. İslam Altın Çağı’nda önemli bir entelektüel merkez olan Endülüs’te faaliyet göstermiştir.
İbn Bacce’nin felsefi düşüncesi, Aristo’nun eserlerine dayanan ve İslam düşüncesiyle sentezlenmiş bir felsefi sistemdir. Onun en önemli eserleri arasında “Talbis İbli̇s” ve “Risaletu’l-Urjuza fi’l-Eşya” bulunmaktadır.
İbn Bacce’nin felsefi görüşleri arasında, ahlak, siyaset, tabiat felsefesi ve metafizik önemli yer tutar. Ahlak konusunda, insanın mutluluğunun erdemli bir yaşam sürmekten geçtiğini savunmuş ve erdemli yaşamı sağlayacak bilgiyi elde etmek için akıl ve gözlemi vurgulamıştır.
Siyaset konusunda, adaletin ve iyi yönetimin toplumsal düzen için önemli olduğunu belirtmiştir. İbn Bacce, ideal bir toplumu yönetmek için eğitimli ve ahlaklı bir liderin gerekliliğini vurgulamıştır.
Tabiat felsefesi ve metafizikte ise, İbn Bacce, evrenin özündeki birlik ve süreklilik kavramlarını vurgulamıştır. Ona göre, evrende bir düzen ve nizam bulunmaktadır ve bu düzeni kavramak için insanlar akıllarını kullanmalıdır.
İbn Bacce’nin felsefi görüşleri, İslam düşüncesinde etkili olmuş ve Ortaçağ boyunca İslam felsefesi üzerine yapılan tartışmalara katkıda bulunmuştur.