Epikür, Antik Yunan felsefesinin önemli figürlerinden biridir. MÖ 341-270 yılları arasında yaşamıştır. Epikür, özellikle haz ve huzurun peşinde olan bir filozof olarak tanınır. Felsefi görüşleri ve öğretileri, onun adıyla anılan Epikürcülük olarak bilinen bir felsefi okulu oluşturmuştur.
Epikür’ün temel öğretileri arasında şunlar vardır:
Haz İlkesi: Epikür, insanın en yüksek iyi olarak haz ve huzuru görmüştür. Ancak bu, anlık zevkler değil, uzun vadeli huzur ve mutluluğu ifade eder. Ona göre, haz ve huzur, bedensel zevklerden ziyade manevi huzur, dostluklar ve zihinsel dinginlik gibi unsurlarla elde edilir.
Dostluk: Epikür, insan ilişkilerinin ve dostlukların önemini vurgulamıştır. Ona göre, gerçek dostluklar insanın yaşamını zenginleştirir ve mutluluğunu artırır.
Keyfi Kaçınma: Epikürcüler, gereksiz arzuları ve aşırı tutkuları kontrol altına almayı teşvik eder. Onlara göre, gereksiz arzular insanın mutluluğunu engeller ve huzursuzluğa neden olur.
Doğal Felsefe: Epikür, doğal olayların rasyonel bir şekilde açıklanabileceğine inanmıştır. Ona göre, korkular ve hurafeler, insanların zihinsel huzurunu bozan şeylerdir. Bu nedenle, bilgi ve doğal yasaların anlaşılması, insanın korkularını azaltabilir.
Epikür’ün öğretileri, Helenistik Dönem boyunca ve sonrasında etkili olmuş ve birçok insanın yaşam tarzını ve felsefi düşüncesini etkilemiştir. Ancak, Epikürcülük, çeşitli dönemlerde eleştirilere ve yanlış anlamalara maruz kalmıştır. Özellikle, Epikür’ün “haz” kavramı, bazen yanlış anlaşılarak basit hedonizmle karıştırılmıştır. Ancak Epikür’ün haz anlayışı, daha derin ve uzun vadeli bir mutluluğu ifade eder.